Al als klein kind was ik verzot op sprookjes. De magie, de verwachting en – natuurlijk – de fantasie die daarin werd opgetekend vond ik prachtig. Daarbij was mijn favoriete sprookje niet dat van Doornroosje of Sneeuwwitje, maar het verhaal van de Kikkerprins. Dat boeide me mateloos. Herhaaldelijk heb ik het nagelezen en nog steeds is het een fascinerend sprookje . Met een moraal, zoals in ieder goed sprookje hoort te zitten: doe wat je beloofd hebt en je wordt beloond. Mooi toch?

Kikkers, kikkers en nog eens kikkers…

Nu weten de mensen die me kennen dat ik iets met kikkers heb. Misschien dat het verhaal van de Kikkerprins me daarom aanspreekt. Nog steeds zit ik hier aan de rand van de vijver naar de kikkers te kijken en fotografeer ik ze regelmatig. En als ik ergens een poeltje, meertje of andere watertje zie waar ze in kunnen zitten, dan ben ik de eerste die op onderzoek uitgaat.

Kikkers lopen als een rode draad door mijn leven. Toen ik jong was ving ik kikkers en modderkruipers in het slootje achter de boerderij van een vriendinnetje, op vakantie kiek ik ze als ik ze tegenkom en zelfs de buurvrouw heeft al eens een houten kikker – zo een met een stokje waarmee je over zijn gegroefde rug kan wrijven om het markante kwaakgeluid te laten horen – van me gekregen. Gewoon, omdat ze zo leuk zijn.

Een eigen lino

Zo’n kikkerprins verdient natuurlijk een eigen lino. En die heb ik daarom dus ook gemaakt. In zwart/ wit, met op zijn gouden kroontje en de bal (de bal die de prinses in de bron heeft gegooid en de kikker terug komt brengen) een laagje bladmetaal. Omdat dat zo lekker glimt. En dat geeft de print nét dat kleine beetje magie dat ook in sprookjes te vinden is…